किल्ला, प्रकाश , झोप आणि बरंच काही

असं काही तरी साप्ताहीक सुरु करावे असे बरेच दिवस मनात होते. पण म्हणतात ना सगळ्याची वेळ यावी लागते. मग म्हटले कशाला थांबून राहायचे एक तारखेची वाट बघत.नवीन वर्षाचे काही संकल्प करायचे असतील तर ते डिसेंबर मध्ये सुरु केले तर तडीस जाण्याची शक्यता जास्त.

तर यात मी दर आठवड्यात मी काय केले, कुठे गेलो, काय लिहिले, काय वाचले हे लिहित जाईन.

या रविवारी कंधारच्या किल्ल्याला जाऊन आलो. परंडा येथे चार वर्षे असल्यामुळे तेथील किल्ल्याला अनेक वेळा भेटी दिलेल्या. तिथला किल्ला आणि इथला किल्ला सारखाच. दोन सख्खे भाऊ असतात. कुणी त्यांच्याकडे बघून सांगू शकत हे दोघे भाऊ आहेत म्हणून. परंतु एक भाऊ जास्ती देखणा असतो. फिचर्स सारखे असले तरी त्याचे देखणेपण काही वेगळेच असते. तसा देखणा भाऊ परंडाचा किल्ला.

कंधारचा किल्ला वाईट आहे असे नाही. परंतु किल्ल्याचा प्लान हा परंडाच्या किल्ल्यासारखाच असल्यामुळे मन सतत तुलना करत राहतं .

सरमकुंडी जवळ रामाईचे मंदिर हे अंबेजोगाईच्या सुप्रसिध्द योगेश्वरीच्या मंदिरासारखेच आहे. दोन्ही मंदिरे एकाच प्लान वरून, एकाच काळी आणि एकाच शासकाने बांधली असावी हे स्पष्ट आहे. ही दोन्ही मंदिरे सीता और गीता या जुळ्या बहिणींसारखी. दोन्ही देखणी. तिथे अशी तुलना होत नाही.

कंधारच्या किल्ल्यात जवळच्या शेतात मिळालेल्या जैन मूर्तीचे तुकडे ठेवलेले आहेत. एवढी मोठी मोठी पावले बघून ही मूर्ती उभी असेल तेव्हा किती विशाल असेल याचा अंदाज येतो. मूर्ती तोडणाऱ्यांबाबत वाईटही वाटते. एवढीही सौंदर्यदृष्टी नसावी त्या माणसांना याची कीव येते. माणसाला जे आपल्या हाताने बनवता येत नाही ते किमान तोडू तरी नये. असो...

या आठवड्यात वाचलेली पुस्तके( वाचलेली म्हणण्यापेक्षा संपवलेली म्हणणे जास्त संयुक्तिक राहील) To Kill a Mocking Bird, You are Not What You Think आणि भैरप्पा यांचे सार्थ.

या आठवड्यात पलीकडचा प्रकाशचा दुसरा भाग लिहून पूर्ण केलं. पलीकडचा प्रकाशच  आधी मी इंग्रजीत MySpiritual Journey या नावाने २०१८ मधे लिहिलेले. अजूनही amazon वर kindle स्वरुपात आहे ते पुस्तक. त्यानंतर मग २०१९ मधे सुप्रसिध्द दिग्दर्शक बिजोय नांबियार याला नरेशन देण्यासाठी हिंदीत लिहिला. पण बात कूच बनी नही. नर्मदा माईलाच ही अध्यात्मिक रहस्ये जगासमोर यायला नको आहेत का, असे कुठे तरी वाटायला लागले होते. थोडे वैतागूनच त्याचे मराठीत रुपांतर केले. आणि rest is history.

मूळ कथा कशा लिहीताना मला माहितच नव्हते की पुढे काय होणार आहे, हे सगळे कुठे जाणार आहे. सगळं अनिश्चित. अवघड बाळंतपण होते. पण पार पडले सगळे व्यवस्थीत

पण या कथेचा दुसरा भाग लिहिणे मात्र प्रचंड त्रासदायक होते. पहिल्यापेक्षाही जास्त तापदायक. पण या आठवड्यात मी याचा ड्राफ्ट पूर्ण केला आणि मला अनपेक्षितरीत्या आणखी काही तरी मिळाले. त्या बाबत पुढे कधी तरी.

चांगल्या सवयी सुद्धा कधीकधी तापदायक ठरतात जसे की माझे पोहणे. गेले वर्षभर मी दररोज न चुकता पोहायला जात आ.हे सकाळी वेळ झाली की आपसूक पाय बाहेर पडतात व तरण तलावापर्यंत घेऊन जातात. कधी ठरवले आज नाही जायचे तरीसुद्धा आपसूक शरीर तिथे घेऊन जातेच. सवयींचे हे असे असते. हल्ली थोडी झोप पूर्ण होत नाहीये म्हणून जाणून बुजून ठरवलं नाही जायचं आज. जग इकडचं तिकडचं होऊ देत पण मी आज पोहायला जाणार नाही. नेहमीप्रमाणे पाचला उठलो. चहा पिऊन, वाचन करून परत झोपलो. चांगला पावणे नऊ वाजेपर्यंत झोपलो. चांगली झोप झाली. नाहीतर दिवसा जरा पेंग यायची. आता थोडे दिवस असा मस्त झोपणार आहे. नाही झाला व्यायाम तरी चालेल. वाढले थोडे वजन तरी चालेल.

#maheshwrites

kala

 

सध्या gathering चे दिवस आहेत. लहान लहान मुलांचे ग्रुप डान्सचे विडीयो आई बाप awesome performance, खतरनाक performance अशा विशेषणांनी status ला ठेवत आहेत.

माझा एक मित्र आहे. तो त्याच्या ७-८ वर्षाच्या मुलाचे डान्स आणि गाण्याचे विडीयोस वर्षभर स्टेट्स ला घालत असतो. मुलाला गाण्याचे आणि नृत्याचे प्रशिक्षण आवश्यक आहे. आताचे गाणे कर्णकर्कश्य आहे. लोक छान, छान अशा खोट्या comments देतात आणि तो खुश होतो.

मुल काही सर्वांसमोर मिरवावे अशी trophy नाही. त्याचे त्याचे व्यक्तिमत्व आहे. ते मोठे होईल तसे तसे ते घडत जाईल.

शिवाय प्रशिक्षण हवे म्हणून मुलांना ढीगभर क्लास ला घालावे अशा मताचाही मी नाही. कारण काही गोष्टी शिकायला आणि समजायला सुद्धा एक वय आणि योग्य गुरु असावा लागतो, मग तो नाच असो की गाणे.

फक्त फिल्मी नाचच होतात का gathering ला हल्ली? बाकी कला, छंद तर कधीच गायब झालेत. आम्हाला तर तोंडी परीक्षांना सुद्धा story telling असयाचे. आता तर परीक्षेलाही ते नसते.

त्यात मोठ्या माणसांच्या संगीतच्या नाचांची भर पडली. सिनेमातला नाच छान दिसतो कारण तो वेगवेगळ्या shots मधून घेऊन मग एडीट केलेला असतो.

सिनेमा किंवा नाचाशी माझे कोणते ही वावडे नाही. मला फक्त ही जाणीव करून द्यायची आहे की त्याचे विडीयोस टाकून आलेल्या comments फार काही सिरीयसली घेऊ नका.

जगासमोर आपली कला समोर आणण्याची घाई करू नका. आयुष्याचा अनुभव, साठलेली बेचैनी, ही कलेला अस्सल आणि रसरशीत बनवत असते. मी वयाच्या अठराव्या वर्षा पावेतो स्टेजवर पाउल ठेवले नाही. आणि मग ठेवले तेव्हा काही तरी अस्सल, काही तर नवे , एवढ्या वर्षाचे साठलेले आणि मुरलेले घेऊनच. लिखाणाचेही तसेच. जरी अगदी आठवी पासून महाराष्ट्र टाइम्स सारख्या वर्तमानपत्रातून माझे लिखाण छापून येत असले तरी कधी घाई केली नाही.

कला अशी चकल्या पडल्यासारखी नाही पाडता येत. ती लोणच्या सारखी मुरावीच लागते.

#maheshwrites

हात

 

हात

मी हात शोधायला निघालो

ते तोडणारे हात

शोधत शोधत

जाऊन पोचलो

मित्राच्या घरात

म्हटले त्याला दाखव तुझे हात

त्याचे हात मी नीट पहिले

लहानपणी त्याच हातावर

होती लिमलेट ची गोळी

दाताने अर्धी अर्धी तोडलेली

हे हात नाहीत तोडणारे

मी म्हणालो.

कुणी तरी सांगितले होते मला

याच घरात, याच गल्लीत, मला सापडतील ते हात.

ते हात नाही राहिले आता,

तो म्हणाला.

सगळेच मातीत गेले

कोणीच नाही राहिले.

मग परत नवीन हात

कसे काय उगवले.?

का हात तेच

फक्त त्यांचा रंग वेगळा.

पुन्हा कोणी शोधत येईल हात

तेव्हा त्याला सांगशील

हात जमिनीत गेले तरी

पुन्हा जन्म घेतात

या हात जाण्या-येण्याला

काही अंत आहे की नाही?

तेही तुझ्याच हातात

विषय आणि वैर

जोवर संपवणार नाहीस

तो वर उगवतच राहतील

हजारो हात.